تا آنجا که غذا را می‌توان به‌عنوان نوعی جاذبه سیاحتی به شمار آورد؛ در حقیقت غذا خاطره‌ای فراموش‌نشدنی در ذهن هر گردشگر و مسافری می‌گذارد.
علاوه بر اهمیت غذا و نقش ویژه آن در فرهنگ هر کشور، این موضوع قدمت و پیشینه تاریخی آن کشور را نیز نشان می‌دهد. درمیان مکتب‌های مختلف طبخ، سه مکتب آشپزی چینی، رومی و ایرانی توانسته بیش از سایر مکاتب آشپزی اصالت خود را حفظ کند و از میان این سه، آشپزی چینی یک گام پیش‌تر رفته و با رعایت سلسله مراتب در وعده‌های غذایی، طبخ سریع و آسان، نوع ظروف به کار رفته در پخت و سرو، و تنوع و فراوانی، توانسته تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد. آشپزی چینی، تاثیر ویژه‌ای در آشپزی کشورهایی مانند تایلند، مالزی، سنگاپور و حتی ژاپن داشته به‌طوری که رستوران‌های چینی در تمام کشورهای جهان در اولین لحظه ورود گردشگر به چشم می‌آیند. فراوانی مراکز تامین غذای چینی آن هم از نوع ارزان‌قیمت باعث شده گردشگران به سمت آنها گرایش پیدا کنند.
از سوی دیگر آشپزی نوین که مادر آشپزی اروپایی است توانسته طی سالیان متمادی، تسلط خود را در اروپا و جهان حفظ کند. مغازه‌های پیتزافروشی را در تمامی دنیا به‌وفور می‌توان مشاهده کرد. ماکارونی، پاستا، لازانیا و… از جمله غذاهای این گروه هستند. به جز ایتالیا، فرانسه نیز توانسته در دنیای امروز خود را به‌عنوان مهد آشپزی پیشرفته و ممتاز دنیا معرفی کند، به‌طوری که رستوران‌ها و آشپزهای فرانسوی در جهان سرآمد شناخته می‌شوند و همین عامل توانسته نقشی مؤثر در جذب تعداد بیشتری از گردشگران در این کشور مهم توریست‌پذیر جهان داشته باشد.
در این میان آشپزی ایرانی مادر آشپزی هندی، ترکی و عربی به شمار می‌آید اما در حال حاضر این سه کشور در استفاده از این صنعت برای جذب توریست، از ایران پیشی گرفته‌اند. آشپزی ایرانی حتی در داخل کشور نیز نتوانسته رشد و توسعه لازم را داشته باشد و روزبه‌روز دچار پس رفت شده است.
کشور ما مناطق و فرهنگ‌های غنی و گوناگونی دارد که هرکدام در جای خود انواع پیش‌غذا، آش، مکمل غذا، غذای اصلی، دسر و شیرینی را دارند، به‌طوری که در حدود 2 هزار و 200 نوع غذا و 109 نوع نوشیدنی و انواع شیرینی و نان در سطح کشور شناسایی شده است، در حالی که در رستوران‌هایی ایرانی فقط چند نوع کباب و برنج عرضه می‌شود و این فهرست غذایی در تمامی رستوران‌ها در سطح کشور با اندکی تفاوت در بعد کمی و کیفی، ثابت است.
حتی در رستوران‌های سنتی در کنار این نوع غذاها، فقط آبگوشت یا حلیم بادمجان به‌عنوان نمادغذای سنتی ایرانی، معرفی و عرضه می‌شود. گردشگران خارجی بازدیدکننده از ایران، مجبورند در روز حداقل دو وعده و در عرض یک هفته حدود 14 بار از یک فهرست غذایی ثابت و همیشگی و تکراری استفاده کنند، که این موضوع خستگی، ملالت و دل‌زدگی به‌دنبال دارد.
